प्रेमासाठी आसुसलेलं मन
एका निरव वाटेवर डोळे लावून बसलं
त्याच वाटेवर मात्र त्याला धुक्याने घेरलं
त्या दाट धुक्याच्या मागे प्रेम असेल
म्हणून मन माझं धावलं
जरा पूढे गेले ,
धुकं नाहीसं झालं
अन् प्रेमही मिळालं
ग्रृहित धरून त्याला दिवसरात्र जपलं
पण एका दिवसाचं आयुष्य त्याचं
क्षणार्धात संपलं
घट्ट त्याला धरून रात्री मिठीमध्ये घेतलं
रात्र ओसरता पुन्हा एकदा
धुक्यातच ते विरलं.....
-कोमल
No comments:
Post a Comment