जेव्हा आपण स्वत:चा विचार न करता
इतरांचा विचार करतोतेव्हा आपला पुनर्जन्म होतो...
जेव्हा आपल्या डोळ्यातले अश्रु आपण
समोरच्याच्या हसण्यासाठी पुसतो
तेव्हा आपला पुनर्जन्म होतो
जेव्हा खोट्याला नाकारून आपण
खरं स्विकारतो
तेव्हा आपला पुनर्जन्म होतो
जेव्हा स्वत:साठी आधार न शोधता
आपण दुसर्यांचा आधार होतो
तेव्हा आपला पुनर्जन्म होतो
आयुष्य संपवून कधीच प्रश्न सुटत नाही
जेव्हा जुनाट विचारांना आपण संपवतो
तेव्हा खरा पुनर्जन्म होतो....
-कोमल
शब्दांना मर्यादा नसावी कधीच आणि कशाचीच.... ती असावी प्रवाहासारखी खळखळ वहाणारी अन् अवखळ नाचणारी.... मर्यादेच्या जाळ्यात अडकली , की प्रेमाचा विरणारा गंध आपसूकच करतो त्यांना बोचरा आणि बोथट.... अशा शब्दांना मग कळत नाही भावनांचा वहाणारा झरा ती बनतात मग खोटी सोन्याचा मुलामा असलेली.... अशाच अमर्यादित शब्दांचा वर्षाव करतोय "शब्दांकूर" तुमच्यासाठी ...... तर मग तयार आहात ना ??? ........ शब्दांच्या पावसात भिजण्यासाठी आणि भावनांनी ओलेचिंब होण्यासाठी.....
Total Pageviews
Monday, August 24, 2020
पुनर्जन्म
जन्म एका कळीचा
फुल बनन्याचं स्वप्न होतं
पण कळी कधी उमललीच नाही
बंद पाकळ्या विस्कटून गेल्या
सुगंध कधी दरवळलाच नाही....
खत पाणी घालणारा कोणीतरी वेगळा होता
माझी काळजी घेणारा होता
त्याच्यावर माझा विश्वास होता
अन् त्याचा माझ्यावर जीव होता...
मुलासारखं सांभाळलं मला
मायेनं नेहमी वाढवलं मला
रोपाला कळीने बहरवलं त्याने
पण जगाची रीत म्हणून
विकायला बाहेर काढलं त्याने...
येणारा जाणारा सौंदर्य पहात होता
हळूच हात लावून गोंजारत होता
मलाही कौतुक केल्याचं छान वाटत होतं
अन् thank you म्हणून सुगंधाचं अत्तर लावत होते
अचानक कोणीतरी पुन्हा जवळ आलं
मायेनं हात फिरवत जवळ घेउ लागलं
वाटलं आज वेळ झाली आपली
इथून बाहेर पडण्याची
नवीन जागेवर पुन्हा नव्याने फुलण्याची
न विचारता मला माझी किंमत केली गेली
अन् हसत हसत मी माझ्या जवळच्यांची रजा घेतली
दु:ख होतं मनात पण समाधानही होतं
बापासारखं काळजी घेईल कोणीतरी
या आशेचं बीज मनात होतं....
घरी आले त्याच्या
स्वागत छान झालं
म्हटलं सार्थक झालं जन्माचं
दुसरं घर मिळालं....
ती रात्र छान गेली
स्वप्न पहाण्यात रंगून
सकाळ झाली तर पहाते
विश्वास ठेवलेल्या हातांनी टाकले मला छाटून
आता पडलेली आहे
अशा एका ठिकाणी
जिथून फेकली जाईल कचर्यात
अन् माझी जागा घेईल
उमलण्याचं खोटं स्वप्न पहाणारी
एक दुर्दैवी कळी दुसर्या क्षणात....
-कोमल
पण कळी कधी उमललीच नाही
बंद पाकळ्या विस्कटून गेल्या
सुगंध कधी दरवळलाच नाही....
खत पाणी घालणारा कोणीतरी वेगळा होता
माझी काळजी घेणारा होता
त्याच्यावर माझा विश्वास होता
अन् त्याचा माझ्यावर जीव होता...
मुलासारखं सांभाळलं मला
मायेनं नेहमी वाढवलं मला
रोपाला कळीने बहरवलं त्याने
पण जगाची रीत म्हणून
विकायला बाहेर काढलं त्याने...
येणारा जाणारा सौंदर्य पहात होता
हळूच हात लावून गोंजारत होता
मलाही कौतुक केल्याचं छान वाटत होतं
अन् thank you म्हणून सुगंधाचं अत्तर लावत होते
अचानक कोणीतरी पुन्हा जवळ आलं
मायेनं हात फिरवत जवळ घेउ लागलं
वाटलं आज वेळ झाली आपली
इथून बाहेर पडण्याची
नवीन जागेवर पुन्हा नव्याने फुलण्याची
न विचारता मला माझी किंमत केली गेली
अन् हसत हसत मी माझ्या जवळच्यांची रजा घेतली
दु:ख होतं मनात पण समाधानही होतं
बापासारखं काळजी घेईल कोणीतरी
या आशेचं बीज मनात होतं....
घरी आले त्याच्या
स्वागत छान झालं
म्हटलं सार्थक झालं जन्माचं
दुसरं घर मिळालं....
ती रात्र छान गेली
स्वप्न पहाण्यात रंगून
सकाळ झाली तर पहाते
विश्वास ठेवलेल्या हातांनी टाकले मला छाटून
आता पडलेली आहे
अशा एका ठिकाणी
जिथून फेकली जाईल कचर्यात
अन् माझी जागा घेईल
उमलण्याचं खोटं स्वप्न पहाणारी
एक दुर्दैवी कळी दुसर्या क्षणात....
-कोमल
Subscribe to:
Posts (Atom)
प्रेमासाठी आसुसलेलं मन
प्रेमासाठी आसुसलेलं मन एका निरव वाटेवर डोळे लावून बसलं त्याच वाटेवर मात्र त्याला धुक्याने घेरलं त्या दाट धुक्याच्या मागे प्रेम असेल म्हणून...
