आज खरं सांगू का ???
मला जगायचंय माझ्याच कवितेत
माझ्या कवितेत आहे मला हवं तसं सगळं...
माझ्या कल्पनेतलं जग...
या जगातील माणसेही मला हवी तशी
माझ्या कवितेत पाऊस आहे
थंडगार वारा आहे
समुद्र आहे झाडी आहेत पक्षी आहेत
जी नेहमी माझं ऐकतात
तुसडेपणाने बोलत नाही
स्वत:त जीव नसलेल्या गोष्टी इतका विचार करतात
तर व्यवहारी जगातील माणसांचा उपयोगच काय???
त्यांना आहे बुद्धी , विचार करण्याची क्षमता
पण त्याबरोबरच राग द्वेष हे सुद्धा
जसजसं मोठं व्हावं
माणसाचे रंग जास्तच कळायला लागतात
त्यापेक्षा लहान रहाणं कधीही चांगलं
या जगात सगळंच किती वेगळंय
मनात राग असेल तरी तोंडावर प्रेम दाखवायचं
अरे कशाला इतका देखावा???
जे आहे ते आहे
प्रेम तर प्रेम
राग तर राग
मला एक कळत नाही
लोक उगाचच mature असल्याचा देखावा करतात
एकदा मोठं झालं की mature व्हा असा काही नियम आहे का???
हसावंसं वाटलं की हसावं
नाचावंसं वाटलं की नाचावं
खरं आयुष्य खूप छोटं आहे
हत्ती होऊन जग जिंकण्यापेक्षा
मुंगी होऊन साखरेचा गोडवा चाखणं कधीही बरं नाही का?
मोठं होऊन चिंतेच्या चितेत जळण्यापेक्षा
लहान राहून बागडणं काय वाईट...???
-कोमल
No comments:
Post a Comment